Gdzieś pomiędzy 'polską złotą jesienią', a 'surową zimą' rozciąga się nieraz kilkumiesięczna kraina zgniłego czasu. Bez słońca, z rzadkimi opadami i wszechobecną wilgocią w przeróżnych postaciach. Dni stają się krótsze i krótsze. Zresztą czy aby są to dni? Po prostu robi się nieco jaśniej. A potem nagle robi się zupełnie ciemno i zaczynam tęsknić nawet za tym 'jaśniej'. Zresztą to 'jaśniej' zaczyna być tak krótkie, że poza weekendami nie mam okazji poczuć, że gdzieś tam za tymi wszystkimi chmurami jest jakieś słońce, jakaś jasna energia.
Wstaję, gdy jest ciemno. Tylko radio i zielone cyfry budzika zdają się być przekonani, że rzeczywiście czas dobiegł już do pory wstawania. Wlokę się wiedziony przyzwyczajeniem już tylko, nawet nie obowiązkiem, w kierunku miejsca pracy. Tam dzieje się praca, wielogodzinna, załóżmy nawet że ośmio. Wychodzę z pracy, wiedziony chęcią przeżycia czegoś, co nie będzie aż takie jak praca. Znowu jest ciemno. Jak ten kret co w kółko tymi samymi korytarzami przemierza podziemia, sunę noga za nogą w mroku.
Pozostaje przespać swoje zmęczenie. Ogarnia każde miejsce ciała, a do tego całe pojęte mózgowie. Rozlewa się bez powodu, oczyszcza z myśli. Jak ta szarość codzienności, nie niosącej żadnych przełomów. Czy to w pracy, czy po pracy. Ot obowiązek życia. Wraz z nadejściem listopada coraz trudniej uwierzyć w istnienie kolorów, zmian pór dnia, zmian pór roku. Coraz trudniej mi sobie przypomnieć szelest liści, śpiew ptaków. Wszystko zrównywane przez całą tą lepką, wilgotną szarość.
Oby jakoś to było, oby dało się jakoś przepłynąć bez zbytniego zatracenia. Chociaż niby droga znana, to muszę sobie przypominać, że istnieje, że cały ten śluz nagromadzony wraz z nadejściem zgniłego czasu mnie nie zatrzyma. Pozwoli odnaleźć drogowskaz i pewnie postawić kolejny krok.
